De afwijzing van mijn vrouw leerde mij een levensveranderende les in eigenwaarde
Op een middag, terwijl Emma boodschappen deed, zag ze een bordje met «Nu aan het inhuren» bij een boetiekondergoedwinkel die ze altijd al bewonderde.
De etalages van de winkel waren smaakvol ingericht en Emma raakte vaak gefascineerd door de manier waarop hun producten moeiteloos elegantie en gezelligheid combineerden.
Het leek haar de ideale kans om haar passie voor mode op een betekenisvolle manier te uiten.
Vol verwachting stapte Emma naar binnen en vroeg naar de baan. Maar wat er in de winkel gebeurde, was totaal anders dan ze had verwacht.
De jonge vrouw aan de balie, die een onmiskenbare air van superioriteit uitstraalde, begroette Emma met een duidelijk afwijzende houding.
Terwijl Emma zichzelf voorstelde en haar enthousiasme voor de functie uitdrukte, wierp de bediende een snelle, kritische blik op haar.
De blik van de bediende was allesbehalve discreet; hij dwaalde over Emma heen, waardoor ze het gevoel kreeg dat ze werd beoordeeld en tekortschoot.
Toen kwamen de woorden hard aan: «Je bent niet mooi genoeg voor deze baan.»
De klerk sprak met een grijns en de woorden bleven in de atmosfeer hangen alsof Emma een onzichtbare grens had overschreden. Emma, normaal gesproken kalm, merkte dat ze sprakeloos was en worstelde met de angel van de belediging.
Bij haar aankomst was het verdriet in haar ogen voor mij onmiskenbaar. Emma hield haar gevoelens doorgaans verborgen, maar op dit moment was het duidelijk dat ze diep gekwetst was.
Terwijl ze het incident vertelde, schommelde haar stem tussen woede en verdriet.
Toen ik naar haar verhaal luisterde, werd ik woedend. Hoe kon iemand mijn vrouw, een vrouw van opmerkelijke schoonheid — zowel van binnen als van buiten — zo’n oppervlakkige beoordeling geven?
Emma was veel meer waard dan dit soort behandeling, en ik voelde me gedwongen om actie te ondernemen in plaats van passief te blijven.
