Ik kwam thuis van de begrafenis van mijn dochter en vond
Een week geleden overleed mijn 8-jarige dochter Lily aan kanker. De begrafenis was net zo verwoestend als je zou verwachten.
Tegen de tijd dat ik thuiskwam, was ik emotioneel uitgeput, maar toen ik de oprit opreed, bevroor ik. Er stond een enorme tent in mijn achtertuin. Fel en circusachtig.
Ik kon niet begrijpen wie dit zou doen. Mijn hart bonkte toen ik de tentflap terugtrok. Binnenin lag een bundel gewikkeld in een deken, net als Lily’s ziekenhuisdeken.
Mijn ogen vulden zich met tranen. Ik dacht dat het een of andere gestoorde grap was.
Terwijl ik daar stond, met een hart dat bonkte en tranen die mijn zicht vertroebelden, bewoog het bundeltje weer.
Ik zakte op mijn knieën, bang voor het ergste en half verwachtend dat er iets vreselijks zou gebeuren. Maar toen hoorde ik het — een zacht, vertrouwd gespin.
Ik trok de deken terug en daar was ze: Muffin, Lily’s favoriete katje, lekker opgekruld, met een briefje vastgeprikt op de stof.
Mijn handen trilden toen ik het briefje opende, geschreven in Lily’s onmiskenbare, rommelige handschrift: «Voor mama — Zodat je je niet alleen voelt.»
