Ik betaalde iemand om de Kerstman te spelen voor mijn zoon en zag dat zijn moedervlek hetzelfde was
Mijn naam is Annalise en ik bevind me nu op de leeftijd van vijfendertig, maar dit verhaal begon eigenlijk toen ik vierendertig was, net toen de kerstperiode aanbrak.
Ik heb lang de overtuiging gehad dat de realiteit vaak de wildste fantasieën van fictie overtreft, maar ik had nooit verwacht dat ik binnen de grenzen van mijn eigen nederige verblijfplaats bewijs van deze waarheid zou vinden.
Dit is het verhaal van hoe ik op een geheim stuitte dat mijn leven, het leven van mijn zoon en het leven van een man die ik altijd had beschouwd als een charmante, enigszins eigenzinnige huursanta, transformeerde.
Voordat ik in de merkwaardige vakantiewending duik, wil ik graag een glimp van ons achtergrondverhaal delen. Ik ben een alleenstaande moeder van mijn zoon Elias, die nu acht jaar oud is.
Ik bracht hem in mijn leven toen hij nog maar zes maanden oud was: een verrukkelijk, zacht wezentje met grote bruine ogen en de meest charmante koeren die je maar kunt hopen te horen. Soms verbaast het me hoe snel de jaren voorbij zijn gegaan.
Elias verscheen op een noodlottige ochtend op de drempel van een adoptiebureau, gewikkeld in een bescheiden blauwe deken. Een kort briefje vergezelde hem, met alleen de naam «Oliver».
Er was geen identificatie, geen geboorteakte en niemand kwam naar voren om hem op te eisen. Hij bestond op dat moment, een stille aanwezigheid die verlangde naar genegenheid.
Toen ik hem zag, stroomde er een diepe, onmiskenbare drang in mij op, die mij dwong de rol van zijn moeder te omarmen.
